21 listopada br. delegacja Kolegium Rektorów Uczelni Wrocławia i Opola udała się do Sanktuarium św. Jacka w Kamieniu Śląskim, aby osobiście przekazać ks. abp. prof. Alfonsowi Nossolowi Nagrodę im. prof. Józefa Dudka. Wyróżnienie to zostało przyznane z okazji tegorocznego Święta Nauki we Wrocławiu jako wyraz uznania za wybitny wkład laureata w budowanie jedności oraz współpracy w środowisku akademickim.

Podczas głównych obchodów Święta Nauki 2025, które odbyły się 14 listopada w Auli Leopoldina, nagrodę w imieniu nieobecnego wówczas arcybiskupa odebrał ks. prof. dr hab. Zygfryd Glaeser. Spotkanie w Kamieniu Śląskim stało się okazją do przekazania wyróżnienia bezpośrednio Laureatowi.

Laudację ponownie wygłosił przewodniczący KRUWiO, ks. prof. Sławomir Stasiak, rektor Papieskiego Wydziału Teologicznego we Wrocławiu. Podkreślił, że całe życie i działalność ks. abp. Nossola pozostają czytelnym świadectwem dialogu, poszukiwania prawdy oraz budowania mostów między ludźmi. Wspomniał o jego naukowym dorobku, zaangażowaniu w proces pojednania polsko-niemieckiego, a także o fundamentalnym wkładzie arcybiskupa w rozwój Uniwersytetu Opolskiego.

Rektor PWT zaznaczył, że Nagroda im. prof. Józefa Dudka trafiła do osoby, która w wyjątkowy sposób uobecnia misję świata akademickiego – służbę dobru wspólnemu, otwartość na dialog i troskę o jedność w różnorodności.

Uczestnicy spotkania mieli też wyjątkową okazję zwiedzić Sanktuarium św. Jacka.

Ks. abp prof. Alfons Nossol skierował również list do Kolegium Rektorów, którego treść została przedstawiona podczas uroczystości w Auli Leopoldina.

Magnificencje

Szanowni Państwo, którzy tworzycie Kolegium Rektorów Uczelni Wrocławia i Opola

Szanowne Panie, Szanowni Panowie

Przesyłam Każdej i Każdemu z Was moje najserdeczniejsze pozdrowienia. Chylę z szacunkiem czoło przed Uczelniami Wrocławia i Opola, które reprezentujecie jako Kolegium Rektorów tychże Akademickich Wszechnic. Czynię to z wdzięcznością za uhonorowanie mnie nagrodą za działalność na rzecz integracji środowiska akademickiego Wrocławia i Opola.

Ciągle czuję się synem tegoż środowiska, które mnie ukształtowało i któremu starałem się i staram służyć na różne sposoby przez całe moje życie. Bo środowisko akademickie było i jest moim życiem. Jestem synem Śląskiej Ziemi. Dlatego tak ważne i bliskie są dla mnie sprawy wrocławskich i opolskich Uczelni.

Jestem o tym głęboko przekonany, że poziom kształcenia Uczelni przekłada się bezpośrednio na przygotowanie przyszłych Elit społecznych. Swoją młodość przyszło mi przeżywać w trudnych czasach, gdzie możliwość studiowania w uniwersytecie zarezerwowana była tylko dla nielicznych. A jednak, marzenie o uniwersytecie towarzyszyło mi od najmłodszych lat. Jako siedmiolatek, w swoim elementarzu, natknąłem się na tekst zatytułowany „Wielkie miasto Wrocław”. Tam zainteresowało mnie zwłaszcza jedno zdanie: „We Wrocławiu znajduje się jeden z najbardziej znaczących w Europie uniwersytetów”. Nie znając treści pojęcia „uniwersytet” zacząłem dopytywać o jego wyjaśnienie, najpierw moją mamę, a potem ojca…

Nie uzyskując satysfakcjonującej mnie odpowiedzi, pytanie o „uniwersytet” postawiłem mojemu nauczycielowi. Ten, po krótkim namyśle, z nutą politowania odpowiedział: „Chłopcze, lepiej nie pytaj. Tego akurat nie musisz wiedzieć. Ta wiedza nigdy ci się w życiu nie przyda…”.

Stało się jednak inaczej. Opatrzność postawiła przede mną zadanie służby nauce. Starałem się go realizować na różne sposoby. Dane mi było przez wiele lat pełnić profesorską posługę w Papieskim Wydziale Teologicznym we Wrocławiu.

A kiedy Opole stanęło przed szansą utworzenia uniwersytetu, z pierwszym w powojennej Polsce Wydziałem Teologicznym na państwowej uczelni, zwróciłem się m.in. do środowiska akademickiego Uniwersytetu Wrocławskiego o wsparcie tamtej inicjatywy, które bez wahania otrzymałem. Dziś raz jeszcze za to dziękuję.

Dziękuję całemu środowisku akademickiemu Wrocławia i Opola za to, że trzymacie się razem i że wzajemnie, twórczo się wspieracie. Równocześnie proszę Was, nigdy nie dajcie się podzielić. Nauka jest wspólnym dobrem Ludzkości. Ma różne „oblicza” i „odcienie”, ale zawsze ma ten sam cel i to samo zadanie, którym jest służba człowiekowi.

Jeżeli będziecie razem i z życzliwością współpracować między sobą – jestem o tym głęboko przekonany – Wasza naukowa i społeczna służba człowiekowi, każdemu człowiekowi!, będzie zawsze dynamiczna, kreatywna i w końcu wielorako owocna.

Raz jeszcze dziękuję za przyznane mi wyróżnienie. Zgodnie z jego przesłaniem życzę Wam, byście zawsze wzajemnie się wspierali i wzajemnie sobie pomagali dla dobra człowieka, dla dobra nauki i dla dobra naszej Ojczyzny.

Szczęść Wam Boże!

abp Alfons Nossol